..του ξύπνιου οι εφιάλτες..

Τι και αν τρέχει πάλι το μυαλό καρδιά μου,
Μην το σταματάς..
Αυτή η ελευθερία του είναι μας, δεν σε συναρπάζει;
Δεν έχω το νήμα της Αριάδνης
Και αν το ‘χα, θα το φύλαγα για λαβύρινθρους άλλους
Είναι οι αισθήσεις μας που έχουν ξεχυθεί
σαν καταπιεσμένος όχλος..
Και ας το να παει σε λημέρια γνώριμα
λημέρια που μας έχουνε πονέσει..
που χάσαμε ανθρώπους πολυαγαπημένους,
που ανατρέψιμα κηδέψαμε όμορφες αγάπες
Και ας το να παει σε λημέρια γνώριμα
που είχαμε ευτυχήσει
λημέρια που μόνο απέξω και αν περνά
η ζωή μας όλη ξανανθίζει..
ο πόνος η ‘ζωντάνια’ μας
και η χαρά μας άξια ανεκτίμητη χωρίς αυτό μας το ταξίδι
και οι θύμησες η ιστορία μας..
μην σκιάζεσαι δεν θα χαθεί μόνο του επιστρέφει
και ας νόμιζες πως πάλεψες θεριά να το γυρίσεις.....