..Έλα να σε μάθω πως να μ’αγαπάς..

‘Έλα να σε μάθω πως να μ’αγαπάς’ φώναξε η Ψυχή
μα ο Νους φοβήθηκε και κρύφτηκε πίσω από τον Ήλιο
Πέταξε η Ψυχή, έγινε θνητή και έμαθε να αγαπάει,
να ζει νύχτα μέρα σε ταξίδι, στην ζέστη και στο κρύο!

Την κρυφοκοίταζε ο Νους και χαιρότανε με τα καμώματα της,
ήτανε σαν άστρο λαμπερή,
σαν πηγή με νερό κρύο, γλυκύ
και ξεχνούσε προς στιγμής τα παιδιαρίσματα της!

Πόναγε η Ψυχή, έτρεχε ο Νους για να την αγκαλιάσει,
μάζευε τα κομμάτια της, σαν να χανε αντιστραφεί οι ρόλοι
σαν να έγινε αυτός η Ίσιδα και η Ψυχή ο Όσιρις
της τραγουδούσε για την σιγουριά, για μεγαλεία που δεν χρειάζονται φτερά!

Μα όταν ήτανε και πάλι δυνατή σε αλλά σώματα γυρνούσε,
έμπαινε, γευότανε και τον παλιό της πόνο αμέσως τον ξεχνούσε.
Και έπεφτε μια από τον Ουρανό και μια απ’το Φεγγάρι
Πόναγε, έγλυφε τις πληγές, αλλά εκεί γυρνούσε πάλι!

Έμαθε στο τέλος και ο Νους πως για να την γιατρέψει
έπρεπε και αυτός μαζί της να πορεύει,
σε κάθε βήμα σαν σε μικρό παιδί το χέρι του να απλώνει,
και να την μάθει πως μπορεί να ταξιδεύει δίχως πια να πέφτει!