..ο χρόνος..

Το θέατρο του παραλόγου
Με ηθοποιούς και θεατές
Μια άμορφη μάζα
Και την πρωταγωνίστρια απούσα
Τρέχει να βρει τον χρόνο;
Πάει καιρός που έχει να τον δει
Τον άφησε στα κύματα να παίξει
Λίγο, όσο κρατάει το σήμερα
Και αυτός μικρός και άπειρος
Πλανεύτηκε με'στον αφρό τους
Εκεί την βρίσκω στην ακρογιαλιά
Να κάθετε θλιμμένη
Τι κάνεις εδώ μονάχη σου
Σκοτείνιασε
Να φύγεις
Και αυτή με βλέμμα άρρωστο
Μόνο εμέ δεν βλέπει
Πιπίλιζε σαν βρέφος
τα ακροδάχτυλα της
Τρελή είναι αυτή σκέφτηκα
Μα σαν την ξανακοίταξα
Αίμα στα χέρια της
Έγλυφε τις πληγές της
Με λύσσα
Λες και ήτανε χρόνια η μόνη τροφή της
Σαν στράγγισε όλο το αίμα της
Έτρεξε με στην θάλασσα
Τρελή είναι πάλι σκέφτηκα
Μα σβήστηκε η ακτή
Και βρέθηκα με’στα βαθιά μαζί της
Γέμισαν οι πνεύμονες νερό
Μα δεν σταμάτησε
συνέχιζε να ψάχνει
Και έτσι ξαφνικά
γύρισε και με είδε
Έλα να ταξιδέψουμε της λέω
Πάμε να φύγουμε από εδώ
Και την αγκάλιασα σφιχτά
Για να την σταματήσω
Ξημέρωσε κοπέλα μου
Το φως πως δεν το βλέπεις
Μην πονάς
Μην τρέμεις
Ξύπνα
Μην κοιμηθείς
Μην αφεθείς
Ξύπνα
Μου γλιστράς
Κρατήσου
Άνοιξε τα μάτια σου
Το φως πως δεν το βλέπεις
Ο χρόνος είναι, μην πέσεις σε παγίδα
Με στον αφρό όπως ήτανε
..εξατμίστηκε..
Και έσμιξε με τον ήλιο..