..η αγάπη της μάνας..

Ξημερώνει. Δεν θέλω να γράψω τίποτα, ψέματα, θέλω να γράψω αλλά δεν μπορώ.
Έχω κουράσει το μυαλό μου και την ψυχή μου με χίλια δυο θέματα. Για έρωτες, αγάπες, χωρισμούς, φιλίες και προδοσίες, για ταξίδια, πατρίδες και θρησκείες, αρρώστιες και θανάτους.
Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι για το μόνο που δεν έχω γράψει μέχρι σήμερα είναι για την αγάπη της μάνας, για το θαύμα της ζωής που λέγετε μητρότητα, παιδί, παιδί μου, παιδί σου.

Κοιτάζω το ρολόι στον υπολογιστή, δείχνει 6:13 και το δικό μου αγόρι κοιμάται ήσυχα στο κρεβάτι του. Να σας πω την αλήθεια, όσο ο Μορφέας μου αντιστεκόταν, θα έχω κοιτάξει τον μικρό γύρω στις δέκα φορές. Ασυναίσθητα ξεχνάς ότι έχει μεγαλώσει και δεν ακούστηκε ποτέ για αιφνίδιο θάνατο σε νήπια. Τι κακό και αυτό! Δεν κατάφερα ποτέ να αποβάλω το άσχημο συναίσθημα, αυτό το ότι μπορεί να πάθει κάτι. Από ημερών μέχρι σήμερα φαντάζομαι διάφορα, ότι πέφτει από το μπαλκόνι, η στο δρόμο δεν τον κοιτάζουμε και τον παρασέρνει αυτοκίνητο. Ζωντανές, φριχτές σκηνές μπροστά στα μάτια μου. Καθημερινά, στον ξύπνιο μου, στον ύπνο μου. Είναι για να τρελαίνεσαι. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ μόλις γέννησα τον γιο μου, τους λέω αν ήξερα γι'αυτό το αιώνιο αίσθημα πανικού που με έχει καταβάλει δεν θα έκανα ποτέ παιδιά. Δεν κάνω εγώ για μάνα. Η μαμά μου έλεγε, είναι μωρό, όταν μεγαλώσει θα ελαττωθεί και δεν είναι αίσθημα πανικού, είναι απλά ευθύνη. Πάνε πέντε χρόνια και δεν έχει μειωθεί, ούτε στο ελάχιστο. Η απάντηση της μαμάς βέβαια άλλαξε, τώρα έγινε, δεν πιστεύεις στον θεό κόρη μου, να πας σε μια εκκλησία, να μιλήσεις με έναν πάτερ. Το καλό είχα αρχίσει να καταλαβαίνω την δική μου μάνα. Άγγελος να μας κρύψει κάτω απο τις φτερούγες του όταν κτυπούσαμε, όταν πονούσαμε και δαίμονας να σκορπίσει στους πέντε άνεμους οτιδήποτε μας απειλούσε. Ευτυχώς μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η αγάπη ξεχείλιζε. Οι γονείς μου μέχρι σήμερα είναι πολύ αγαπημένοι, μην γελάσετε, υπάρχουν φορές που τους βλέπω, νιόπαντρο ζευγάρι, με τις ζήλιες τους και τα καμώματα τους. Χαμoγελώ τώρα που το γράφω αυτό. Τους λατρεύω, είναι υπέροχοι άνθρωποι, γνήσιοι, περήφανοι. Πως σου έρχονται όλα μαζεμένα, πριν λίγο μονολογούσα, για να μην πω μοιρολογούσα, πως ουτε μια φράση δεν μπορώ να διατυπώσω σωστά, όχι πως τώρα το κάνω αλλά είναι από αυτές τις φορές που δεν με νοιάζει, τι και αν βρείτε ένα λάθος, δυο, δέκα, εγώ αυτό που ήθελα να γράψω, το γράφω.

Ουφ! Θυμήθηκα όταν πέθανε ο πεθερός μου, ο πρώην μου ράκος, λέξη δεν μπορούσες να του πάρεις, και εγώ το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν τον δικό μου μπαμπά. Στην εκκλησία όλοι έκλαιγαν, καλή ψυχή ο κ. Γιώργος, εγώ βράχος, με το που είδα τον πατέρα μου να ανεβαίνει λυπημένος τα σκαλιά, αναφιλητά και λυγμούς η Μαρία, εγωιστικό ε; Δεν το ήθελα, σκεφτόμουνα ότι μια μέρα θα έρθει και οι σειρά τους. Η αλήθεια έχω σταματήσει να γραφώ για περίπου ένα δεκάλεπτο, πως κλαις πάντα όταν τα σκέφτεσαι αυτά. Ποτάμι τα δάκρυα, εκεί που νόμιζες ότι έχεις αδειάσει. Πως θα νιώθουν οι γονείς μας για εμάς, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Πάντα λέμε ότι η χειρότερη απώλεια είναι του παιδιού σου.
Όλα τα αλλά είναι μηδαμινά, ασήμαντα, άμμος στην χούφτα μας. Έτσι είναι. Φευγαλέα πέρασε η εικόνα της ξαδέλφης μου που έχασε την τετράχρονη κόρη της. Τι κουράγιο και αυτή. Τι δύναμη; Που να την βρει; Nα ξημερώνει, να νυχτώνει και να λείπει το σπλάχνο σου, τι μαρτύριο, πως τρως, πως πίνεις νερό. Λέμε σε όλους η ζωή συνεχίζετε, το κεφάλι ψηλά, ο χρόνος ο καλύτερος γιατρός. Μαλακίες. Ουφ.
Με τα αδέλφια μου όταν μιλούσαμε για αυτά, σαν προσευχή, από μικρά, λέγαμε, μακάρι να φύγουμε έτσι όπως ήρθαμε, με την ίδια σειρά. Το δίκιο. Ο μπαμπάς, η μαμά, εγώ, η αδελφή μου και μετά το αιώνιο μωρό της μαμάς μου, ο αδελφός μου. Καλά, το δίκαιο.

Τελικά η ζωή σε ξαφνιάζει, σε βάζει μπροστά και σου λέει να τον εδώ, πολέμησε τον. Τι να της πεις; Δεν ήταν η σειρά μου; Να φύγει; Πήγαινε στον άλλον δίπλα και έλα σε λίγα χρόνια! Δεν γίνεται. Πηγαίνεις πίσω, μαζεύεις τα όπλα σου και παίρνεις φορά. Διαφορετικά το έχασες το παιχνίδι.

Να που τώρα, το σημαντικότερο όπλο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το μικρό σου. Ρίχνεις μια μάτια προς το δωμάτιο, μπράβο δύναμη ο μικρός. Απίστευτο ε! Σαν να σε γαντζώνουν στην γη να μην φύγεις, η αγάπη, η λαχταρά, η φροντίδα. Που θα πας και θα τον αφήσεις;
Αρχίζεις τους συλλογισμούς, που θα μείνει; Με τον μπαμπά του; Και αν αυτός παντρευτεί μια κακιά που δεν θα τον αγαπάει; Φάντης μπαστούνι η κακιά μητριά των παραμυθιών σου, Χιονάτη, Σταχτοπούτα, όλα εκεί. Σε ‘πιάνει’ και το παράπονο βέβαια, ειδικά αν έχεις μεγαλώσει παιδί μιας άλλης, η εξαίρεση σε όλα αυτά που έγραψα σήμερα. Ε ναι, και εδώ υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Εγώ λες μεγάλωσα τόσα χρόνια ένα μωρό που δεν ήταν αίμα μου, το αγάπησα, το φρόντισα στις αρρώστιες του, πρώτη στις χαρές του, κ κ κ, εμένα το δικό μου; Έτσι θα μεγαλώσει; Απο εκεί το πήρα, απο εδώ το έφερα, πάλι για θανάτους έγραψα. Νομίζω πρέπει να αρχίσω να ψάχνω για εξορκιστή στο διαδύκτιο. (και τα δυο ι ειναι;)!! Άλλη μαλακία αυτή.

Να μην σας τα πολυλογώ, τώρα νιώθω φριχτές ενοχές, θα ξυπνήσει και θα είμαι σαν ζόμπι.
Τι κακό και αυτό, αν δεν υπάρχει έστω και μια ενοχή δεν ησυχάζουμε. Σήμερα θα τον περιμένω να ξυπνήσει, να δει ένα χαμόγελο λαμπερό, θα κουράστηκε και αυτό το καημένο να με βλέπει έτσι. Το χειρότερο από όλα είναι όταν σε ρωτάει, μαμά πάλι άρρωστη είσαι; Τι να πεις τώρα σε έναν πεντάχρονο. Τι να του εξηγήσεις και τι θα καταλάβει. Βάζεις μια μάσκα από εκείνες χωρίς πόνο και προσπαθείς να τον κοροϊδέψεις. Μπα, δεν τα καταφέρνω. Είναι και πανέξυπνος, ε ναι μάνα είμαι, να μην το πω? Χαχαχα.. Αδιόρθωτες μάνες!