..ζωή..

Δεν ξέρω που έχω χάσει τα όρια μου, εκεί που πάλευα το αν τα φτάνω, τα έσπρωχνα, δεν το καταλάβαινα!
Ένα μπέρδεμα όλα! Πως τα διαχωρίζει όλα αυτά ο νους, πρέπει;
Πως περιμένουμε να ζήσουμε όσο πιο ανθρώπινα γίνεται σε ένα κόσμο που και να δεις άνθρωπο φοβάσαι να τον αγγίξεις; Να δοκιμάσεις το άρωμα του, την γεύση του, να θαυμάσεις την ιδιαιτερότητα του;
Φόβος! Και αν κάνω λάθος; αν δεν είναι ‘άνθρωπος’; τελικά εσύ δοκίμασες;

Και να πως γίναμε όλοι ξένοι, εμείς που έχουμε τόσο κοινά, εμείς που από όλους τους ‘ρόλους’ περνάμε. Πόσο σοφοί θα είμαστε, πόσο θα αγγίζαμε την τελειότητα, λίγο, τόσο λίγο χρόνο, όσο το πετάρισμα των βλεφάρων να είχαμε, να μοιράζαμε εμείς τους ρόλους μας με όλες τις αισθήσεις μας.
Συλλαμβάνομαι να τρέχω τόσο γρήγορα που μου φεύγει η ψυχή, μια ανάσα είναι και αυτή όλη και όλη.

Θεέ μου, να ένας άνθρωπος που δεν φοβάμαι να αγγίξω, τον βλέπω, κοιτάζει στο άπειρο και το άπειρο να είμαι εγώ.
Πέφτει η ταχύτητα, επιστρέφω, κάτι μάτια μπλε θησαυρός και εγώ η πιο τυχερή του άπειρου να τα κοιτάζω.
Όσα κέρματα χωράει μια χούφτα, ένα κερί, δυο κουβέντες, με ξανακοιτάει. Εμένα! Χαμογελάω! Πως μπορείς να αρχίσεις να ‘φιλοσοφείς’ με αυτόν που έχει όλο τον Χριστό μέσα του;
Πόσο λίγη νιώθω εκείνη την ώρα, όλη η ζωή μου μια εικόνα στα μπλε του μάτια, ντρέπομαι, για αυτά που φοβάμαι, για αυτά που δεν φοβήθηκα να κάνω και για άλλα τόσα που σκέφτηκα, δεν το κάνω, την ευχή του μόνο.

Φεύγω, ένας καλοκαιρινός ήλιος μέσα μου και ας είναι χειμώνας, μόνο έτσι ζεσταίνετε η ψυχή μου. Από το ραδιόφωνο ο Παναγόπουλος - μια καλημέρα θα σου πω, μετά θα φύγω θα χαθώ και ίσως με ξαναδείς μονάχα στον όνειρο σου.
Όμορφη ζωή! Και ας είναι ένα μπέρδεμα όλα. Θα δοκιμάσω. Τι έχω να χάσω....και οι πικρές γεύσεις έχουν την γλύκα τους...